Four Yorkshiremen in Fmgreece: true stories

[madmax7]

για οσους δεν εχουν δει το απιστευτο (παμπαλαιο) σκετσακι που ενσαρκωσαν (στην πιο τελεια version κατα την αποψη μου) οι monty python, δειτε και απολαυστε το:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Xe1a1wHxTyo[/youtube]

το ειδατε? ωραια... λοιπον: το concept (που εχει μεγαλη απηχηση σε βρετανικα forum) ειναι το εξης: ποσταρουμε μια 'ιστορια' οπως οι Monty, με σταθερα σημεια τα

"μεναμε σε........., καθε πρωι που ξυπνουσαμε............, δουλευαμε για..............., και στο γυρισμο ο πατερας μας....................."

και ο επομενος που θα ποσταρει, πρεπει να επινοησει καταστασεις στην ιστορια του με σκοπο να νικησει τον προηγουμενο, ξεκινωντας πχ με τη φραση:
"τι? μενατε σε σκυλοσπιτο? μακαρι να ειχαμε κι εμεις ενα. εμεις μεναμε σε ενα γραμματοκιβωτιο" κτλ


οκ, ισως εχει απηχηση, ισως οχι, αλλα το σιγουρο ειναι οτι θα βγαλει γελιο
Περι, move it to Play by Post Games please..

[Περικλής] Στείλε pm στον Σπόνη, γιατί κάτι παίζει και δεν μπορώ

[Bilyk_13]

Off Topic:

αρχιζω μιας και βλεπω οτι δεν εχει αρχισει καποιος...ελπιζω να τ πετυχω γιατι δε ξερω και ακριβως...

περισυ το χειμωνα που λετε εγω και ο αδερφος μου πηγαμε μια βολτα στο χωριο μας...στο δρομο ομως εσκασε το λαστιχο...και δεν ειχαμ ρεζερβα...

εξω ειχε παγωνια...χιονιζε, τοτε αρχισαμε να περπαταμε και μεσα στην επελπισια μας...βλεπουμε μια λιμνη..που καλυπτοτανε απο παγο...μαζι μας ειχαμε δυο σλιπ ιν μπαγκ...
μεναμε σε αυτα τα σλιπ ιν μπαγκ πανω στον παγο, καθε πρωι που ξυπνουσαμε ψαχναμε τροπο να φυγουμε αλλα τιποτα, δουλευαμε και βγαζαμε ψαρια για να επιζησουμε , ξαφνου απο τον ουρανο πεφτει μια πορσε στον διπλανο αγροτικο δρομο την περνουμε και φευγουμε... και στο γυρισμο ο πατερας μας δε μας εκανε τπτ διοτι πλεον ειχε μια πορσε στο γκαραζ του...

Off Topic:

καλα παιζει να εχω γραψει τις [System Interruption: Μη βρίζεις!] αλλα καποτε επρεπε να αρχισουμε...

[costasbalas]

Εγώ ονειρευόμουν πως κοιμάμαι σε σλίπινγκ μπαγκ... Συνηθήζαμε να κοιμόμαστε σε πάρκα, τυλιγόμασταν τα βράδια με εφημερίδες, και αν είμασταν τυχεροί, με κανένα βιβλίο. Και κάθε πρωί που ξυπνούσαμε μας έδιωχναν από το πάρκο, και πηγαίναμε σε άλλο. Δουλεύαμε στην ουζερί του κυρ Μήτσου, και μας τάιζε με τα αποφάγια που άφηναν οι πελάτες και τα σκυλιά του... Και όταν γυρνούσαμε στο πάρκο, ο πατέρας μάς μάθαινε τα γράμματα. Βέβαια τα 'τσουζε ο μπαμπάς και μπέρδευε τις λέξεις. Για παράδειγμα, όταν μας μάθαινε καινούργιες λέξεις μπέρδευε το τσούζω με το ούζο, την μπίρα με την πείρα, και το κρασί με το κλαρί. Ωραία περνούσαμε τότε...

[geckham]

Τι να πούμε και εμείς που καθαρίζαμε τα πιάτα του ουζερί του κυρ μήτσου; Και όχι όποια και όποια πιάτα, τα πιάτα με τα αποφάγια των σκύλων. Και μετά, για να βγουν τα προς το ζην, πηγαίναμε τους σκύλους για να χέσουν. Και αφού χέζαν, μαζεύαμε τα περιττώματά τους και τα φέρναμε στο μέρος που κοιμόμασταν, ώστε να έχουμε κάποιου είδους διακόσμηση. Και γι' αυτό ο κυρ Μήτσος μας έκοβε από το μισθό.
Ήταν καλά, γιατί μαθαίνοντάς μας ο μπαμπάς νέες λέξεις μας έλεγε για το ούζο. Και εμείς δεν ξέραμε τι ήταν το ούζο και πιστεύαμε ότι ήταν είδος βελανιδιάς. Γιατί ζώντας μέσα σε κουφάλα μιας βελανιδιάς, ήταν το μόνο πράγμα που βλέπαμε νύχτα - μέρα.

[madmax7]

κουφαλα βελανιδιας? σκατοκαπιταλα !!!!!
τι να πουμε κι εμεις που μεναμε 12 ατομα σε ενα τασακι στην Αχαρνων, μας ξυπνουσαν καθε πρωι οι λασπες απο τα διερχομενα αμαξια, ειχαμε ξεπατωθει στο σφουγγαρισμα με τη γλωσσα και τις μασχαλες, συν το οτι επρεπε να πηγαινουμε καθε μερα (για 27 ωρες) επι 36 μερες το μηνα για δουλεια στα ορυχεια (αλλαζοντας 7 συγκοινωνιες) χωρις γκασμα η τσαπα, μονο με 1 οδοντοβουρτσα για εξορυξη ανθρακα...
γυρνωντας σπιτι δε, ο πατερας μας εφτυνε στα μουτρα με χοντρες πρασινες χλεπες και μετα μας εγλυφαν τα 4 αρρωστα σκυλια μας, εκαναν στο καπακι εμετο τον οποιο ΗΜΑΣΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να τον φαμε, και ολα αυτα οταν ηταν κυριακη που τρωγαμε πλουσιοπαροχα..... τις υπολοιπες μερες απλως τσακωνομασταν μεταξυ μας για το ποιος θα φαει το σκοτωμενο περιστερι που το πετυχε το τρολεϊ...

[mitsosvd]

Off Topic:

Εεε,μεγαλη προκληση για τον επομενο,ποσο πιο πολυ πατο να πιασει κανεις?Τα σπαει το παιχνιδακι

[geckham]

Off Topic:

Σόρι που ξανααπαντάω, αλλά για να ρολάρει λίγο το παιχνίδι.

Κουφάλα βελανιδιάς, ναι. Αλλά όταν ζεις παρέα με τους ψύλλους και τους σκώρους δεν είναι και το καλύτερο. Και πες το αυτό σε ένα από τα αδέρφια μου, που ήταν αναγκασμένα με ένα τσιμπιδάκι να βγάζουν τους ψύλλους από το τα @@ του προπαππού μου που ζούσε μαζί μας. Και στη συνέχεια να βγαίνουν με το Τέζα, ώστε να καταστρέψουν τη μια από τις 8 φωλιές κατσαρίδας που βρίσκονταν εκεί.
Και βλέπατε τρόλει και αλλάζατε συγκοινωνίες. Εμείς έπρεπε σε μια ώρα να κάνουμε 50 χιλιόμετρα με τα πόδια, σκαρφαλώνοντας 2 βουνά και διασχίζοντας κολυμπώντας 3 ποτάμια με αλιγάτορες ΚΑΙ πιράνχας, ώστε να πάμε στη δουλειά και να μας πει το αφεντικό ότι επειδή είχαμε καθυστερήσει 18 δευτερόλεπτα δε θα πληρωνόμαστε για τους επόμενους 42 μήνες.

Off Topic:

Νταξ, άνετα μπορώ να παίζω για πάντα αυτό το παιχνίδι.

[Kastroman]

Υπήρξες κάτι παραπάνω από τυχερός μικρέ.

Εμείς δεν είχαμε καν βελανιδιές στο λιβάδι που μέναμε. Έπρεπε να γδυνόμαστε και να βαφόμαστε καφέ κάθε μέρα για να παριστάνουμε τις βελανιδιές.
Δεν ήταν άσχημα. Εκτός από τις στιγμές που ερχόντουσαν οι σκίουροι και έψαχναν για βελανίδια.


Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε πηγαίναμε στη δουλειά. Δουλειά μας ήταν να κρατάμε απασχολημένους τους αλιγάτορες και τα πιράνχας, για να μπορούν την ίδια ώρα κάποιοι δανδήδες σαν και του λόγου σου να πηγαίνουν στη δουλειά τους.

Και να πληρώνονται.
Αναπολώ τα χρόνια που δούλευες και πληρωνόσουν. Εμείς δουλεύαμε για 700 ευρό το μήνα. Τόσα δίναμε στο αφεντικό για να μας αφήνει να δουλεύουμε.

Και το βράδυ που επιστρέφαμε, ο πατέρας μας, μας έδινε το ένα και μοναδικό πιάτο με φαγητό. Δεν μας είπε ποτέ τι ακριβώς ήταν, άλλα έμοιαζε με κατσαρίδες που κάποιος έιχε μαζέψει από τα @@ κάποιου παππού και στη συνέχεια είχε ραντίσει με Teza.
Δεν τον ρωτήσαμε ποτέ που το έβρισε αυτό το πράγμα.






Νέα γενιά. Δεν ξέρετε από δυσκολίες. Για σας είν'η ζωή.

[costasbalas]

Εσείς είχατε ψύλλους, τυχεροί. Τι να πούμε και μεις που είχαμε ΤΣΙΜΠΟΥΡΙΑ, και όχι συνηθισμένα τσιμπούρια αλλά κάτι τσιμπούρια ΝΑ. Ερχόταν το κάθε σκυλί που κουβαλούσε τσιμπούρια και κοιμόταν πιο πέρα από μας. Σκυλί, γατί, πουλί, ότι θες! Δηλαδή το πρωινό μας ξύπνημα ήταν το κατούρημα του σκύλου. Που και που ξυπνούσαμε και τα βράδια, όταν ερχόταν κανένας ναρκομανής, λέγαμε και καμία καλησπέρα. Και όσο σκέφτομαι την κουφάλα βελανιδιάς... Θα έδινα όλη μου την περιουσία να κοιμόμουν μέσα σε ένα δέντρο (όλη τη περιουσία, κάτι κόκαλα από κοτόπουλο δηλαδή). Είχαμε και τον γερο-σκατούλη, δηλαδή τον άδερφό μου, που μέρα-βράδυ τα 'κανε πάνω του και βρομούσε ολόκληρος. Αυτός προσέκλυε τα σκυλιά δηλαδή... Αλλά ήμασταν χαρούμενοι εκείνες τις ημέρες... Κάναμε μπάνιο στα πιο ωραία συντριβάνια της Αττικής, κοιμόμασταν κάτω από τον μολυσμένο αλλά κατά τα άλλα, έναστρο ουρανό, συναναστρεφόμασταν με τον καλύτερο κόσμο. Αν είμασταν τυχεροί μας πετούσανε και κανα νόμισμα, που, εντελώς ανεξήγητα, εξαφανιζόταν το επόμενο πρωί. Με κάνει και νοσταλγώ...

[Bill_xanthi]

Εμείς πάλι που τα ΤΣΙΜΠΟΥΡΙΑ τα ΝΑ , έφευγαν από τους σκύλους και κολλουσαν πάνω στα παιδιά μας τα οποία τα έτρωγαν για να μπορέσουν να επιβιώσουν;;;; Και εμείς ξυπνούσαμε όχι από τα ούρα αλλά από τα ίδια τα σκυλιά που μας άφηναν μια δαγκωνιά μιας και δεν μπορούσαν να φάνε κάτι άλλο που ήταν πιο βρωμερό...πολλές φορές μας άφηνε αρρώστιες (χασαμε τρεις)...Ένας από αυτούς ήταν ο γερο-σκατούλης λοιπόν ο αδερφός μου, που πέρα από την μπώχα που αναυλίζει (ναι αναυλίζει, σαν τώρα το θυμάμαι ) από αυτόν τελευταία του επιθυμία ήταν να μην το πειράξουμε αλλά να τον αφήσουμε εκεί να αποσυντεθεί...το μέρος αυτόν ήταν το μέρος κατοικίας μας , ο λασπωμένος δρόμος...Φαντάσου ευωδιά...Εμείς όμως περνούσαμε καλύτερα αφου ο ουρανός δεν ήταν έναστρος αλλά βροχερός που σε συνδυασμό με την έκκριση σιέλου μας εξασφάλισε κάποιες νάιλον σακούλες μαζεμένες από κάδους ,γεμάτες νερό...Αν αυτό λέγεται τύχη από την άλλη, τι να πούμε και εμείς που είχαμε την χαρά να έχουμε κάθε τρία χρόνια από 13 δραχμές ο καθείς... Τα σκέφτομαι και συγκινούμαι...

[Pancho Villa]

Χαα, 13 δραχμές...Τς τς τς...13 δραχμές θα πάρουμε εγώ, τα 17 αδέρφια και η 1 αδερφή μας όλοι μαζί σαν σύναταξη το 2060 και δεν θα μπορούμε να τις αλλάξουμε με ευρώ.

Ωραίες εποχές όμως, ακόμα αναπολώ που μεναμε σε μια σπηλιά,όλοι μαζί, με την αρκούδα που μας είχε αφήσει το αφεντικό της γιατί κόλησε λέπρα σε ένα πανηγύρι που την είχε πάει στην εξωτική Σπιναλόγκα.Μπορεί να ήταν λεπρός και να μας είχε κολλήσει όλους ο Τέντυ ο αρκούδος, αλλά εμείς τον αγαπούσαμε.

Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε, τρέχαμε στο πυκνό δάσος, το γεμάτο ψηλές τσουκνίδες που μας έγδερναν μέχρι το πρόσωπο, να πατούσαμε νάρκες ξεχασμένες από τον Β' παγκόσμιο με αποτέλεσμα να χάσουμε οι περισσότεροι τα πόδια μας για να βρούμε κηρήθρες στα δέντρα...αλλαααά, ο Τέντυ πάντα θα είχε το φρέσκο μέλι του.

Και μετά από αυτά, κάναμε 33 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο με τις πατερίτσες μέχρι την πόλη, όπου δουλεύαμε για το τσίρκο ξεψηρίζοντας μαιμούδες,ξεσκατώνοντας ελέφαντες, μαστιγώνοντας δελφίνια και ταιζοντας τα άγρια θηρία...συνήθως με κάποιον από τα αδέρφια μας.Την αγαπούσαμε πολύ την φύση και τα ζώα.

Και στο γυρισμό ο πατέρας μας,μας είχε έτοιμη την ανταμοιβή, φρεσκομαγειρεμένη νυχτερίδα,σπιτική από την σπηλιά μας...και η νοστιμιά της άλλο πράγμα, συγκρινόταν μόνο με το μέλι που μας άφηνε καμιά φορά να γλύψουμε από τα νύχια του ο Τέντυ αφού είχε ικανοποιήσει τα ζωώδη του ένστικτα πάνω στην αδερφή μας.

Νέα γενιά σου λέει, αχάριστοι όλοι αχάριστοι

Off Topic:

Πόσο τα σπάει αυτό το παιχνίδι?

[cereal killer 69]

Off Topic:

Ποσο διεστραμμενα μυαλα παιζει να ειστε;;;

Χαχ,ακου τι λεει νυχτεριδα ψητη...Πολυτελειες πφφφ

Τι να πουμε κι εμεις που μεναμε σε ενα παλιο κοφτερο κονσερβοκουτι απο ΖΒΑΝ!Οχι ολοι,τα 6 παιδια.Ο μπαμπας (θα σας πω και γι'αυτον παρακατω) ζουσε μονος του σε ενα Ριο-Μαρε,με τονο!!!Η αληθεια ειναι οτι ημασταν τυχεροι γιατι μεσα ειχε κατι ψεγαδια κρεατος.

Kαθε πρωι τρωγαμε και απο λιγο.Βεβαια παθαμε ολα σκορβουτο αλλα σταθηκαμε ακομα μια φορα τυχεροι γιατι καποιοι καλη αθρωποι αφηναν λιγο ληγμενο και μουχλιασμενο χυμο κατω κατω,και τα μπουκαλια που ερχοντουσαν στη χωματερη τα ανοιγαμε και επιζησαμε Τρωγαμε ωρες μεχρι να ανοιξουμε αρκετες σακουλες να βρουμε χυμο,μεσα στο λιοπηρη και με τους γλαρους να μας δαγκωνουν,αλλα στο τελος βρισκαμε.Τιμημενη βιταμινη C!

Ομως η καθημερινοτητα ειχε και σκληρη δουλεια.Επρεπε να περπατησουμε μεχρι την πολη,δηλαδη 35χλμ. για να παμε στη δουλεια.Με βαρδιες καθε βδομαδα.Τα 3 παιδια Δευτερα-Τεταρτη και τα αλλα 3 Πεμπτη-Σαββατο.Τις Κυριακες η εταιρια ηταν κλειστη δυστυχως Η δουλεια μου αρεσε παρα πολυ.Μας εβαζαν και δοκιμαζαμε ηλεκτρονικα παιχνιδια!Βεβαια μετα απο 3 μερες συνεχομενα παθαιναμε επιληψια και μας πηγαιναν στο νοσοκομειο που ελεγαν οτι ετσι μας βρηκαν και επρεπε να πληρωσουμε εμεις μετα,αλλα ηταν τελεια τα ηλεκτρονικα οποτε χαλαλι!

Δυστυχως μονο μια Κυριακη το χρονο τυχαινε να ειμαστε ολοι μαζι και κανενας στο νοσοκομειο...Αλλα εκεινη την Κυριακη ειχαμε γιορτη.Ο πατερας για κανα μηνα ειχε μαζεψει ο,τι πιο πολυτιμο εβρισκε στα σκουπιδια και το τρωγαμε ολοι μαζι!Δε θα ξεχασω ποτε που μια χρονια ειχε μαζεψει 12(!!!) κοκκους αλατιου και 6(!!!) ζαχαρης.Το τι τσιμπουσι ειχαμε κανει δεν περιγραφεται...Καταλαβαινετε!

[geckham]

12 κόκκους αλατιού και 6 κόκκους ζάχαρης;;!! Εμείς στα νιάτα μας τα βλέπαμε αυτά σε άλλα παιδιά της ηλικίας μας και τους θεωρούσαμε μεγιστάνες! Εμείς αγαπητέ με ένα κόκκο αλάτι τη βγάζαμε για 2 χειμώνες. Και τι χειμώνες ε; Μιλάμε για -103 βαθμούς κελσίου. Να βλέπεις τον εσκιμώο δίπλα σου να φοράει άπειρες στρώσεις για να μείνει ζωντανός. Και πιο πάνω να φοράει το δέρμα του αδερφού σου που το είχε γδάρει για να ζεσταθεί με το λίπος του. Χειμώνες που πήγαινες να κατουρήσεις και δεν προλάβαινε ο πίδακας να φτάσει στο έδαφος γιατί πάγωνε σε 3 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Ευτυχώς δηλαδή που υπήρχε και ένα ψυγείο στα πέριξ και ζεσταίναμε τα χαλασμένα τρόφιμά μας για να τα φάμε. Τη μία μέρα της εβδομάδας που μπορούσαμε να φάμε.
Ρίχναμε που λετε τον κόκκο αλατιού για να λιώσει το χιόνι και να πάμε στη δουλειά. Και τον ξαναμαζεύαμε. Και πηγαίνοντας για δουλειά σε εκείνα τα πανάρχαια, τα γκρεμισμένα κτίρια με τα ηλεκτρονικά, τις περισσότερες φορές μας έβαζαν να κρατάμε τις 2 άκρες των κομμένων καλωδίων για λειτουργήσουμε ως αγωγός και να περάσει το ρεύμα από μέσα μας.
Πολύ ωραίες εποχές. Συνήθιζες και μετά από καιρό σου άρεσε όταν σε διαπερνούσαν τα 220 volt.

[Bilyk_13]

1 κοκκο αλατι??? χα τι να πουμε και εμεις που με μισο κοκκο αλατι βγαζαμε 3 χειμωνες...και τι χειμωνες ε, με -120 εφτυνες και σε 1 χιλιοστο του δευτερολεπτου το σαλιο ειχε παγωσει...το εδαφος να ειναι γεματο ναρκες, εμεις να θυσιαζουμε καποιον να περασει απο τις ναρκες ωστε να γινει εκριηξη και μετα να παμε κοντα για να ζεσταθουμε απο τον καπνο...τα απογευματα πηγαιναμε σε ενα διπλανο μαγαζι με ηλεκτρονικα που δεν ειχε αλεξικεραυνο, και για να μη καουνε τα μηχανηματα αμα πεσει κανας κεαυνος, πηγαιναμε πανω στην ταρατσα σηκωνμε και τα χερια βαστωντας και μια μεταλικη ραβδο...και δεχομασταν τους κεραυνους...αλλα νταξ καλα ηταν, με τον καιρο συνιθηζες το 1 δισεκατομμύριο βολτ που δεχοσουν...

[costasbalas]

Τι πολυτέλεια... Εμείς δουλεύαμε 25 ώρες το εικοσιτετράωρο (χωρίς υπερωρίες) στου κυρ-Μήτσου. Και όποτε τον έπιαναν οι καλές του μας πέταγε καμία φέτα ψωμί που τη χωρίζαμε στα 10, για να χωρτάσουνε όλοι. Και ύστερα μου λέτε για μισό κόκο αλατιού... Την ψυχή μου θα πουλούσα για μισό κόκο αλατιού! Τη μόνη φορά που βρήκα αλάτι, ήταν σε κάτι κόκαλα που τρώγαμε. Ακόμα και τους σκύλους ζηλεύαμε! Ευτυχώς ψωφούσε και κανένα ζώο και το τρώγαμε... Όταν καθόμασταν στο τραπέζι για να φάμε τα ψωφίμια, ο μπαμπάς μας έλεγε: "παιδιά μου, μια μέρα όλο αυτό θα γίνει δικό σας". Βασικά εννοούσε το ατελείωτο σκουπιδιαριό που είχαμε μαζέψει με τον καιρό στα διάφορα πάρκα. Το καλοκαίρι κάναμε μπάρμπεκιου. Επειδή μέναμε σε ένα πάρκο κοντά στις περιοχές που κάηκαν στην Ανατολική Αττική, πήραμε ότι τρωγόταν και το ψήσαμε. Πάντως δεν παραπονιόμουν ποτέ για το φαγητό... Όταν δεν είχαμε τι να φάμε, τρώγαμε το γρασίδι. Βέβαια μια φορά ο γερο-σκατούλης έπαθε τροφική δηλητηρίαση, επειδή έφαγε λίπασμα με κόπρανα σκύλου μαζί με το γρασίδι. Βέβαια το στομάχι του ήταν μαθημένο και τη γλίτωσε φτηνά. Και μια μέρα μας πλησίασε ένας άνθρωπος και μας πέταξε το σάντουιτς που έτρωγε. Έγινε το αδιαχώρητο για το ποιος θα φάει το σάντουιτς. Τότε δοκίμασα για πρώτη φορά ανθρώπινη σάρκα: τη δική μου. Βλέπετε πεινούσα, και δεν είχα τίποτα άλλο εύκαιρο. Στο τέλος φάγαμε όλο το χορτάρι του πάρκου και πεινάσαμε για τα καλά... Μια μέρα πήγα σ' ένα σουπερμάρκετ για να κλέψω καμιά κονσέρβα. Δεν είχα πάει σχολείο όμως, και δεν ήξερα να τις ξεχωρίζω. Πήρα μία κονσέρβα που είχε φωτογραφία ένα σκυλί, και ήταν πολύ ωραία. Ο μπαμπάς, κοίταζε στην ανακύλωση μήπως βρει κανένα περιοδικό για να σκεπαστούμε το βράδυ... Ωραίες εποχές.