Ιανούαριος 26, 2020
Απόστολος Νικολαϊδης, Αθήνα
Ο Pjanic που λίγες ημέρες πριν εντάχθηκε στο ρόστερ, έχει ανοίξει το σκορ στο 13' σε αυτό που έμοιαζε ένα εύκολο απόγευμα για εμάς. Η ισοφάριση στο 48' από τον Μπακασέτα, ήρθε για να δείξει τις αμυντικές αδυναμίες, ενώ η -ας πούμε- ατυχία μας, ήρθε να μας δώσει μια γερή σφαλιάρα στο 81' όταν και η Καλλονή γύρισε το παιχνίδι με αυτογκόλ του Σκριβάνου (regen), και πήρε την νίκη. Όμως δεν ήταν ατυχία. Δεν ήμασταν καλοί, δεν ήμασταν σοβαροί. Κάτι τέτοια παιχνίδια τα προηγούμενα χρόνια δεν τα αφήναμε καν ως ερώτημα αμφισβήτησης, και τώρα, απλώς δεν ήμασταν εκεί.
Η δύναμη αυτής της σφαλιάρας όμως δεν αντηχούσε το αν θα πάρουμε το ελληνικό πρωτάθλημα. Σκασίλα μου για το ελληνικό πρωτάθλημα, ας το πάρει όποιος θέλει. Δεν με ένοιαζε η μόλις 1 νίκη στα ματς του Γενάρη, και ο αποκλεισμός στο κύπελλο από τον Άρη, με δύο ήττες. Με ένοιαζε η συνηδειτοποίηση πως για μια ακόμα χρονιά ο τίτλος στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε παρά να 'ναι ένα όνειρο για μας. Και πως να 'ναι κάτι παραπάνω όταν παίζεις όπως παίζαμε. Πως να 'ναι κάτι παραπάνω όταν στους "16" καλείσαι να αντιμετωπίσεις την Ρεάλ Μαδρίτης. Κάτι έπρεπε να κάνω. Και το κάτι εδώ είχε μεταγγραφική υπόσταση.
Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος του προπονητή που θα αλλάξει την ομάδα ριζικά. Ειδικά μέσα στην μεταγραφική του Γενάρη. Όμως εδώ έπρεπε. Λίγες μέρες πριν το ενδιαφέρον της Monaco για τον Gnabry είχε ρευστοποιηθεί σε 14 εκατομμύρια, ενώ αντικαταστάτης του ήταν ο Βόσνιος Pjanic ως δανεικός από την City. Ο Pjanic είχε να παίξει μπάλα 2 χρόνια σχεδόν, ουσιαστικά από τον προηγούμενο δανεισμό του σε μας, την σεζόν 2017/18 όταν και με την βοήθειά του πήγαμε στον τελικό του CL. Πολλοί βιάστηκαν να την χαρακτηρίσουν "τελειωμένη" μεταγραφή μιας και στο διάστημα του 1.5 χρόνου που μεσολάβησε ο Pjanic έσπασε το πόδι του, έκανε 1 συμμετοχή όλη κι όλη με την City και άλλες 3 με την Βοσνία. Ναι ρίσκαρα την πώληση ενός ανερχόμενου παίκτη για αυτόν τον Pjanic. Παράλληλα την τελευταία μέρα των μεταγραφών μας αποχαιρετάει ο Strootman, ο οποίος είχε αποκτηθεί από την Manchester United 6 μήνες νωρίτερα έναντι 5.5m, και μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες είχε καταφέρει να σκοράρει 1 γκολ και να μοιράσει 1 ασσίστ. Απογοήτευση. Τα 10 εκατομμύρια που έφερε η πώλησή του ήταν η ανάσα που χρειαζόμασταν για να κινηθούμε ελεύθερα εκείνη την μέρα. Αντικαταστάτης του, ο Ισπανός Oliver έναντι 7.5m (+700k σε μορφή μπόνους) από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Παράλληλα ένας διακαής μου πόθος συμφωνεί την τελευταία μέρα, και ο Insigne αφήνει το Παρίσι για να φορέσει τα πράσινα.
Δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα που μεταμορφώνουν μια ομάδα. Μόνο η κατάλληλη ώθηση. Στα 4 ματς μέχρι τον αγώνα με την Ρεάλ κρατήσαμε το 0 και πήραμε ισάριθμες νίκες, μπαίνοντας ξανά δυνατά στην διεκδίκηση του ελληνικού πρωταθλήματος.
Στον αγώνα με την Ρεάλ παίξαμε στα ίσια, δεν φοβηθήκαμε, και αν είχαμε εκμεταλλευτεί καλύτερα την αποβολή του Mangala ίσως να 'χαμε φύγει με κάτι παραπάνω από την ισοπαλία. Όμως ακόμη και το 0-0 ήταν ένα αρκετά σημαντικό αποτέλεσμα.
Το μόνο αξιοσημείωτο μέχρι τον επαναληπτικό είναι το σερί 9 αγώνων που άντεξε ο Leali χωρίς να δεχθεί κάποιο γκολ. Πλέον έχουμε περάσει στην κορυφή της Ελλάδας, και ο Ολυμπιακός μας καταδιώκει στενά.
Και ερχόμαστε στον δεύτερο αγώνα. Η Ρεάλ είχε να ηττηθεί από τον Σεπτέμβριο στο πρωτάθλημα, ενώ η επόμενη ήττα της ήταν ένα ματς κυπέλλου κόντρα στην Λεβάντε. Πως ρίχνεις κάποιον που δεν ξέρει να πέφτει;
Ο Ronaldo μόλις στο 2ό λεπτό ανοίγει το σκορ όταν μετά από σουτ του Musa βάζει το κεφάλι του και ξεγελάει τον Leali. Μετά από αυτό η Ρεάλ δεν νιώθει την ανάγκη να πιέσει, και εμείς απλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Αυτό όμως μέχρι το 75' όταν και ο Hulk βγαίνει τετ-α-τετ από μια εξαιρετική μπαλιά του Insigne και ισοφαρίζει. Η Ρεάλ είναι με την πλάτη στον τοίχο.
9 λεπτά αργότερα θα έρθουν τα πάνω κάτω.
Ο Hulk με απευθείας εκτέλεση φάουλ σκοράρει το 100ό του γκολ με τα πράσινα, και παγώνει το Bernabeu. Είμαστε στα προημιτελικά.
Η κλήρωση δεν μας χαρίζεται και μας δίνει στο πιάτο την Τσέλσι, στην οποία χρωστάμε κάτι, όταν και μας απέκλεισε σε αυτή την φάση της διοργάνωσης την σεζόν 2014/15.
Στην Ελλάδα παίρνουμε μεγάλο διπλό στην Τούμπα με τον Hulk να σκοράρει στο 90+5', ενώ κερδίζουμε και τον Πανιώνιο. Ο Ολυμπιακός είναι δύο βαθμούς μακριά, 2 ματς απομένουν, και το ένα από αυτά είναι -2 μέρες πριν τον επαναληπτικό στο Stamford Bridge- στο Καραϊσκάκης.
Εντός έδρας κόντρα στην Chelsea προηγούμαστε με τον Hulk, και κρατάμε σφιχτά την νίκη μέχρι το 82' όταν και ο Ox ισοφαρίζει για τους Μπλε. Η ισοπαλία 1-1 δεν ήταν ιδανική, όμως δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάτι περισσότερο όπως αποδείχθηκε.
Το ματς στο Καραϊσκάκης θα καθόριζε σε μεγάλο βαθμό τον φετινό πρωταθλητή. Δεν μπορούσα παρά να κάνω rotation το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας, ενόψει του επαναληπτικού με την Τσέλσι. Ο Ολυμπιακός μπαίνει μπροστά στο 28', όμως θα ισοφαριστεί στο 60'. Ακολούθησε ένα ματς που θα μπορούσε να καταλήξει στον οποιονδήποτε, με δύο τερματοφύλακες όμως να 'χουν φορέσει τα καλά τους γάντια, και να κρατάνε το τελικό 1-1. Ο Ολυμπιακός μένει στο -2, κερδίζει λίγες μέρες μετά τον Λεβαδειακό και θέλει ήττα μας κόντρα στον Ατρόμητο για να στεφθεί πρωταθλητής (είχαμε κερδίσει στο εντός οπότε υπερείχαμε στην ισοβαθμία).
Και καθώς βρισκόμαστε στο Λονδίνο, το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πιο αδιάφορο από ποτέ. Έχουμε μια ευκαιρία σήμερα, και δεν πρέπει να κάνουμε κανένα λάθος.
Όμως θα κάνουμε. Στο 1ό κιόλας λεπτό ο Hazard θα βρει τον χώρο να μπει στην περιοχή και να ανοίξει το σκορ για τους Άγγλους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο 23' ο Fellaini θα δεχτεί την απευθείας κόκκινη κάρτα και θα μας αφήσει με 10 παίκτες. Το όνειρο ξεθωριάζει.
Στο 42' ο Hulk κερδίζει πέναλτι, το εκτελεί ο ίδιος. Και ξαφνικά είμαστε πίσω στο παιχνίδι.
Στο 59' ο Shaqiri θα κάνει τραγικό λάθος κοντά στην περιοχή της Τσέλσι, ο Hulk θα το εκμεταλλευτεί, θα πατήσει περιοχή και θα σκοράρει. Το όνειρο είναι ξανά ζωντανό.
Ακολουθεί ασφυκτική πίεση της Τσέλσι, όμως αυτοί έχουν ήδη ζήσει το παραμύθι τους, και αυτή την ιστορία την γράφουμε εμείς.
Το ελληνικό πρωτάθλημα παραμένει για άλλη μια χρονιά πράσινο, παρά την ισοφάριση του Ατρόμητου, και παρά το γεγονός πως παίζαμε με 10 παίκτες από το 45+1'.
Τα ημιτελικά μας φέρνουν απέναντι στην PSG. Την είχαμε αποκλείσει πέρσι, με χαρακτηριστική ευκολία μάλιστα, όμως άλλο πέρσι, άλλο φέτος. Μόλις στο 8' θα μπούμε μπροστά στο σκορ με τον Santon να βάζει το πρώτο του γκολ με την φανέλα του Παναθηναϊκό, και μέχρι το 30' είχαμε τον απόλυτο έλεγχο του αγωνιστικού χώρου.
Στο 32' ο Sergi Roberto ισοφαρίζει με μακρινό σουτ, και η πλάστιγγα αρχίζει και γέρνει υπέρ της Παρί. Μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα η Παρί είχε τον έλεγχο όμως δεν κατάφερε να αλλάξει το σκορ του αγώνα. Το 1-1 τους δίνει το πάνω χέρι στο Παρίσι.
Στο Parc des Princes το πρώτο ημίχρονο κολλάει στο 0-0. Η Παρί βολεύεται στο εκτός έδρας γκολ και δεν πιέζει ιδιαίτερα. Όμως ξεχνάει πως αυτή την ιστορία, την γράφουμε εμείς.
Στο 77' ο Hulk βγαίνει απέναντι στον Rulli. Δεν συγχωρεί τα λάθη, δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Δεν αφήνει περιθώρια αυτή η ιστορία να γραφτεί με διαφορετικό τρόπο.
Για 2ή φορά τα τελευταία 3 χρόνια είμαστε στον τελικό. Αυτή τη φορά κόντρα στην Πόρτο, που και αυτή έκανε την δική της ονειρική πορεία, χάνοντας μάλιστα το πρωτάθλημα Πορτογαλίας από την Μπενφίκα, την οποία είχαμε αντιμετωπίσει στους ομίλους της φετινής διοργάνωσης.
Είναι η ευκαιρία μας, είναι η στιγμή μας.
Ο Abdoulaye βάζει μπροστά στο σκορ τους Δράκους, ένα σκορ που κρατάνε σφιχτά για ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο.
Στο 48' αυτός ο τεράστιος Βραζιλιάνος που μας οδήγησε ως εδώ ισοφαρίζει. Στο 52' όμως έρχεται η απάντηση από τον Eduardo Vargas, 1-2 για την Πόρτο.
Ο Oliver βρίσκει την ευκαιρία και δεν την αφήνει να πάει χαμένη στο 59', γρήγορη απάντηση και 2-2.
5 λεπτά μετά και το σκορ αλλάζει πάλι. Ο Hulk βγάζει κάθετη στον Pjanic και ο "τελειωμένος" Βόσνιος μέσος δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης. 10 λεπτά αργότερα ο Hulk βγαίνει τετ-α-τετ, αρχικά σημαδεύει το δοκάρι, όμως στην επαναφορά βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε αυτή την μαγική βραδιά.
Ο Vargas μειώνει σε 4-3 λίγο αργότερα, όμως μέχρι εκεί. Το Champions League έχει νέο κάτοχο.