Ειχες πετρες και τοσο καιρο σου εκαναν ενεσεις...Τι να πει κανεις...!
Η γνωστη τακτικη του ελληνικου νοσοκομειου: "ψοφα μακρια απ' τον κωλο μας, κι ας ειναι οπου θελει".
Βεβαια, εδω ειναι και η κλασικη φαση φονια και σκοτωμενου. Τοσες ενεσεις διατανε, επρεπε να βαρεσουν συναγερμο. Αλλα ετσι ειναι οι λεβεντες. Εμεις οι φλωροι που εχουμε δυσκοιλιοτητα και νομιζουμε οτι θα παθουμε εμφραγμα χιλια χρονια ζουμε.
tiziano wrote: Όταν ο Κάρλο έπαιζε τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου ως μέσος σε υψηλό επίπεδο (έστω με τελειωμένα γόνατα), ο Ζοζέ ήταν 15 χρόνια μακριά από το να φωνάζει visca el barca ως υπάλληλος της Μπαρτσελόνα.
Αφού ο πατέρας μου με ρώτησε 65 φορές αν είμαι καλά, , αφού η μάνα μου ήταν έτοιμη να τη πάρουν τα κλάματα, αφού οι γιατροί με κοιτούσαν λες και έβλεπαν εξωγήινο, η απορία μου περί της πολυκοσμίας, λύθηκε στο λεπτό. Η πέτρα στη χολή παρουσιάζεται σε ανθρώπους άνω των 45 και η δική μου περίπτωση θεωρήθηκε περίεργη και σπάνια.
Ρε δε μαμιέστε όλοι… Το μεσημέρι εκείνου του Σαββάτου, αισθανόμουν μια χαρά και ήθελα να φύγω. Κατά πρώτον, ο ΠΑΟΚ έπαιζε τη Κυριακή εντός έδρας με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, τελευταίο παιχνίδι της σεζόν και δεν ήθελα να δημιουργήσω παράδοση.
Το 2005 δεν είχα πάει στο τελευταίο ματς της σεζόν και είχαμε χάσει 4-2 από το Αιγάλεω μέσα στη Τούμπα. Δεν ήθελα να επαναληφθεί.
Και βέβαια, τη Τρίτη πετούσα για Παρίσι. Άρχισαν να μου λένε κάτι χαζά του στυλ «δε πρέπει να πας, δεν είναι καλό για την υγεία σου» και κάθε φορά που τα άκουγα, φούντωνα, διαολιζόμουν…
Αρχίζω και έχω αμφιβολίες, αλλά είμαι ήρεμος διότι μέσα μου, κάτι μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.
Έμεινα μέσα και τη Κυριακή, και φυσικά ο ΠΑΟΚ έχασε με 2-1 από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς μέσα στην έδρα του.
Την Δευτέρα, από τις 7:30 το πρωί έχω πρήξει κάθε νοσοκόμα που ερχόταν στο δωμάτιο, για το πότε θα φύγω, πότε θα βγω, που είναι τα χαρτιά μου, που είναι ο γιατρός.
Γκρίνια ρε, γκρίνια. Απορώ πως με άντεχε εκείνο το παλικάρι που ήταν στο δωμάτιο μαζί μου. Ούτε που θυμάμαι τι είχε, αλλά δε μιλούσε, δε λαλούσε, που άλλος στη θέση του, θα μου έδινε μια στο κεφάλι να χρειαστώ ράμματα, να μείνω μέσα άλλες δυο μέρες «για να μάθω».
Οι ώρες περνάνε, τα νεύρα γίνονται νέρβα και κάποια στιγμή έρχεται και η μάνα μου εκεί. Της λέω «πάμε να φύγουμε ΤΩΡΑ» και στα τέτοια μου και τα εξιτήρια και όλα.
Πάει 2:30, και έρχεται μια κοπέλα και μου λέει.
«Κύριε Τσακαλέα, θα πρέπει να μείνετε άλλη μια μέρα. Πρέπει να σας γίνει μια εξέταση αίματος, το αιματολογικό κλείνει σε λίγο και δεν προλαβαίνουμε».
«Μαμά, μα τη μαμήσω. Μεταφορικά. Πες την να φύγουμε, δεν είμαι σε θέση να της μιλήσω». Τη μάνα μου, τη πιάνουν οι ντροπές και τα βάζει μαζί μου.
Ευτυχώς, και οι δυο σηκώθηκαν και έφυγαν από το δωμάτιο, διότι για κανα 10λεπτο δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο.
Τα αεροπορικά εισιτήρια πήγαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, και ευτυχώς το εισιτήριο του τελικού το έδωσα, με πόνο ψυχής, εκείνο το απόγευμα, σε ένα παλικάρι που θα πήγαινε και εκείνος, για να το δώσει, στη τιμή του.
Το μεσημέρι της Τετάρτης, κανονικά, θα έπρεπε να ήμουν στο Παρίσι. Αρκίδια. Ήμουν στις εγκαταστάσεις της Σουρωτής, εκεί που έκανε προπόνηση ο ΠΑΟΚ, τη τελευταία της σεζόν, και παίξαμε μπάλα, δημοσιογράφοι vs τεχνικό τιμ.
Και για κακή μου τύχη, ξεκινάω το ματς κάτω από τα δοκάρια.
«I will put you into the nets, as you put me in boudroumi» είπε με τα εξαιρετικά του Αγγλικά ο Ντουμιτρέσκου. Ε, ρε φίλε, όποτε έμπαινε περιοχή – σε τέρμα λίγο μεγαλύτερο από τα 5Χ5, έβαζε όση δύναμη μπορούσε. Και κάθε του γκολ, συνοδευόταν με το αξέχαστο «Μέσα Τσάκα».
Δεν ξέρω πως, αλλά κατάφεραν να αποκρούσω δυο σουτ. Το ένα μάλιστα ήταν μια εξαιρετική απόκρουση σε κόρνερ, όταν και το «Πουτα Τσακα» δόνησε την ατμόσφαιρα.
Πρέπει να έφαγα καμιά έξι ή επτά παστέλια από τον Ντούμι, που ξεθύμανε.
Λίγη ώρα αργότερα, είδα τον τελικό – εφιάλτη ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα Βαρκελόνης και την Άρσεναλ Λονδίνου.
RedArmy: «Το κακο με τον Τσακ, είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις αν κάνει πλάκα ή τα λέει σοβαρά » ArK ass: «Aμαν ρε Τσακ...εκει που εμφανιζεται η ελπιδα, ερχεσαι εσυ και την εξαφανιζεις» nirearas: «Γιατί, τσακ γεννιέσαι... Δεν γίνεσαι...»
RedArmy: «Το κακο με τον Τσακ, είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις αν κάνει πλάκα ή τα λέει σοβαρά » ArK ass: «Aμαν ρε Τσακ...εκει που εμφανιζεται η ελπιδα, ερχεσαι εσυ και την εξαφανιζεις» nirearas: «Γιατί, τσακ γεννιέσαι... Δεν γίνεσαι...»
Ειχε και ο πατερας μου πετρουλα και και το επαθε πασχα!Θεος και συ και αυτος που με τετοιους πονους οδηγουσατε σε νοσοκομεια...
Κριμα για τον τελικο ειναι η αληθεια...Το τελευταιο δεν το περιμενα ειναι η αληθεια...
Και τι δεν θα εδινα να παιξω εστω για πλακα με τετοιους αντιπαλους να βαραει ο Ντουμι με ολη του την δυναμη και να το πιανω φωναζοντας :<<Stoy bodrum re>>
Ο καφες χυμενος, το πληκτρολογιο πτανα, η μπλουζα ευτυχως μαυρη για να μην φαινονται οι λεκεδες, ο συναδελφος αμηχανος, εγω κλαιω απο τα γελια. Ρε ναουμ μου φτιαξατε την μερα εσεις.
Και τον Τσακα, και τον Τσακα, μαμησε ο Ντουμιτρεσκου, ετσι για πλακα .
tiziano wrote: Όταν ο Κάρλο έπαιζε τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου ως μέσος σε υψηλό επίπεδο (έστω με τελειωμένα γόνατα), ο Ζοζέ ήταν 15 χρόνια μακριά από το να φωνάζει visca el barca ως υπάλληλος της Μπαρτσελόνα.
Η σεζόν τελείωσε με τον ΠΑΟΚ να εξασφαλίζει Ευρωπαϊκό εισιτήριο, καθώς τερμάτισε στην 6η θέση, με 46 βαθμούς, έναντι 42 του 7ου Ατρόμητου/Χαλκηδόνας Περιστερίου.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει μαντήλι να κλάψει, όμως έχει προπονητή. Ο Ντουμιτρέσκου πέτυχε το στόχο που είχε τεθεί και δεν υπήρχε θέμα αντικατάστασής του. Ο Ρουμάνος τεχνικός έλαμπε από χαρά και στο αποχαιρετιστήριο γεύμα, που ακολούθησε μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα.
Εκεί βέβαια, έβγαλε και το ποιόν του. Ωραίος τύπος. Καλοπέραση. Έφυγε σε νεαρή ηλικία από τη Ρουμανία, αλλά όσο και αν φύγει κάποιος από τη Ρουμανία, η Ρουμανία δύσκολα να φύγει από εκείνον. Ωραιοπαθής, εγωκεντρικός, αλλά ωραίος για παρέα.
Οι ιστορίες του ατελείωτες. Για το παγκόσμιο κύπελλο της Αμερικής, που απέκλεισαν τους Αργεντίνους και έβαψαν όλοι τα μαλλιά τους ξανθά, για τα χρόνια στη Τότεναμ, για τις μανατζεροδουλειές που έκανε συχνά - πυκνά, για τις αεροσυνοδούς που ασχολούταν, για όλα...
Για να ξεκινήσω τη κουβέντα για το παγκόσμιο κύπελλο του είχα πει "σας πήγαινε πολύ το ξανθό..." και βέβαια ήρθε η απάντηση... "Μόνο εσύ θα μπορούσε να με πεις ωραίο όταν ήμουν πιο άσχημος από ποτέ. Δε το χώνεψα ποτέ αυτό, αλλά ήμουν μειοψηφία. Δε το ήθελα, αλλά τι να έκανα;"
Και βέβαια, του έριξα και άλλη μαχαιριά... "Πήγατε και στο Γουέμπλει με τη Τότεναμ αλλά μας πικράνατε...". Δεν ήθελα να τον πηγαίνω κόντρα. Εγω φταίω που πήγε με τη Τότεναμ ημιτελικό κυπέλλου και έφαγαν ντόρτι από την Έβερτον; Που έβγαλαν την ομάδα κάτω από τη Νότιχαμ Φόρεστ και τη Λιντς στο πρωτάθλημα; Που δε βγήκανε Ευρώπη;
Αφού τελείωσε η σεζόν, έπρεπε να πάω σε ραντεβού με τον γιατρό που θα έκανε την εγχείρηση αφαίρεσης χολής, για να κλείσουμε ημερομηνία.
Τα είχα όλα, είχα και τη μάνα μου, μπάστακα. Πήγα να κάνω σε έναν αξονικό τομογράφο, εκεί, να έρθει. Μετά πήγα για κάτι άλλες εξετάσεις, ξωπίσω μου. Πήγα και στο γιατρό, μαζί, εκεί.
Αρχίζει ο γιατρός να μου λέει οτι είναι επέμβαση ρουτίνας, οτι θα γίνει λαπαροσκοπικά, και κάτι άλλα, ούτε που έδινα σημασία.
Όταν ήρθε η ώρα της ημερομηνίας, μου λέει ο γιατρός "πότε θες να τη κάνουμε Αντώνη;"
"Μισό λεπτό, να δω το πρόγραμμα..."
Σηκώνομαι, βγάζω από τη πίσω τσέπη του παντελονιού μου το φυλλάδιο της Pizza Romea, το γυρίσω στη πίσω, τελευταία σελίδα, και πιάνω ένα στυλό.
"17 ή 18 Ιουνίου, βολεύει;" Ρωτάω και συνεχίζω.... "Θα έχουμε παίξει τα δυο παιχνίδια, οπότε το τρίτο θα είναι για τη πρώτη θέση με την Ολλανδία. Θα έχουμε τηλεόραση, έτσι;"
Η μάνα μου φουντώνει και κάτι πάει να πει, ο γιατρός χαμογελάει και μου λέει "εντάξει, θα σε υπολογίζω εκείνη την εβδομάδα, θα τηλεφωνήσω στις επόμενες δυο ημέρες".
Προσπάθησα να βολέψω την εγχείρηση ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο παιχνίδι της Αργεντινής, στο μουντιάλ, έτσι ώστε, στα νοκ άουτ παιχνίδια να είμαι χωρίς ράμματα και χαζομάρες, και να μπορώ να πιω και καμια μπύρα.
Βγαίνοντας από το γιατρό, η μάνα έβαλε τη κασέτα της Ελληνίδας μάνας. Τα γνωστά... "ρεζίλι μας έκανες, εδώ πάμε για εγχείρηση κι' εσύ σκέφτεσαι το ποδόσφαιρο" και εκεί που σταμάτησε να μιλάει είναι όταν της είπα "που να ρωτούσα πότε θα μπορώ να μαμήσω".
RedArmy: «Το κακο με τον Τσακ, είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις αν κάνει πλάκα ή τα λέει σοβαρά » ArK ass: «Aμαν ρε Τσακ...εκει που εμφανιζεται η ελπιδα, ερχεσαι εσυ και την εξαφανιζεις» nirearas: «Γιατί, τσακ γεννιέσαι... Δεν γίνεσαι...»
Βγαίνοντας από το γιατρό, η μάνα έβαλε τη κασέτα της Ελληνίδας μάνας. Τα γνωστά... "ρεζίλι μας έκανες, εδώ πάμε για εγχείρηση κι' εσύ σκέφτεσαι το ποδόσφαιρο" και εκεί που σταμάτησε να μιλάει είναι όταν της είπα "που να ρωτούσα πότε θα μπορώ να μαμήσω".
Γιγας. Αδαμας. Τρισυποστατος. Θεοθεος.
tiziano wrote: Όταν ο Κάρλο έπαιζε τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου ως μέσος σε υψηλό επίπεδο (έστω με τελειωμένα γόνατα), ο Ζοζέ ήταν 15 χρόνια μακριά από το να φωνάζει visca el barca ως υπάλληλος της Μπαρτσελόνα.
Η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής επιβίωσε, αν και παρουσιάστηκαν πολλά εμπόδια. Τελικά, οι ημερομηνίες δεν βόλεψαν και στο νοσοκομείο μπήκα δυο ημέρες πριν από το Αργεντινή – Ολλανδία. Το επόμενο πρωί έκανα εγχείρηση και το βράδυ, με τον ορό στο χέρι, έψαχνα θάλαμο με τηλεόραση διότι ο δικό μου δεν είχε.
Όταν βρήκα έναν, η μάνα του παιδιού που νοσηλευόταν μέσα μου είπε ότι ενοχλώ. Ποιος; Εγώ, που κιχ δεν έβγαζα. Ούτε καν ανέπνεα. Άσε που το ματς ήταν τέτοιας ποιότητας που θα με έπαιρνε ο ύπνος. Δε το είδα όλο. Πριν κοιμηθώ, ήρθε ένας νοσοκόμος και μου έδωσε ένα χάπι.
Δε κατάλαβα τι μου είπε και εγώ πήρα στα χέρια μου το χάπι, το έβαλα στο κομοδίνο δίπλα στο κεφάλι μου, διότι νόμιζα ότι είναι για την επόμενη μέρα το πρωί, πριν την εγχείρηση. Όλο το βράδυ κοιμήθηκα ελάχιστα. Είχα άγχος επειδή θα έκανα εγχείρηση. Τι βλαξ. Λες και αν δεν πήγαινε κάτι καλά, θα καταλάβαινα τίποτα.
Το πρωί, ήρθε η νοσοκόμα να με ξυπνήσει και με βρήκε ξύπνιο. Της λέω «να το πάρω τώρα το χάπι;» Με κοιτάει με απορία και μου λέει «αυτό ήταν για χθες το βράδυ, υπνωτικό για να κοιμηθείς. Κοιμήθηκες καθόλου;»… «Ουουου, όλο το βράδυ, γιατί να μη κοιμηθώ;» τη ρωτάω, σα καλό παγώνι…
Η πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας της εγχείρησης ήταν αργά το απόγευμα, όταν ήρθε ένας συνάδερφος από τη πρώην εφημερίδα μαζί με μια συνάδερφο. Τώρα που έχουν περάσει χρόνια, φίλε μου καλέ, ήρθε η ώρα να τα’ ακούσεις.
Με έχουν ρε μπούφε, αφού στα έχω πει και από το τηλέφωνο - όταν με είπες «θα φέρω και παρέα» αλλά δε πήγε το μυαλό μου – ότι με έχουν χωρίς βρακί, με ένα σεντόνι διπλωμένο μέχρι τη μέση… και μου φέρνεις τη ####άρα που φοράει εκείνο το λεοπάρ κολάν και το άσπρο το στραπλες, και τη βάζεις να μου πει «το κολάν το έβαλα επειδή κάθε φορά που το φοράω το σχολιάζεις και μου είπε ο φίλος σου να το φορέσω να σου φτιάξω τ η διάθεση» και έχω και το πατέρα μου δίπλα που του ΄χουν φύγει τα σαγόνια που έσκυψε με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο, και πάει να σηκωθεί το εργαλείο να μου φύγουν τα ράμματα; Είσαι φίλος εσύ; Είσαι φίλος εσύ που έρχεσαι και μου λες στο αυτί «και έμφραγμα να πάθεις, μη σκας, η εντατική στον δεύτερο είναι»; Και τη βάζεις μετά να μου χαϊδέψει το μέτωπο και να με ρωτήσει αν είμαι καλά;
Το πιο δύσκολο τέταρτο της παραμονής μου στο νοσοκομείο ήταν αυτό. Όταν η συνάδερφος έφυγε, είπα στον φίλο μου «κανονικά, μια και μου τον σήκωσε, πρέπει να κάτσεις να τον φας» και τότε τα ράμματα με πόνεσαν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, από τα γέλια.
Τέλος πάντων… Πάει και αυτό, πέρασε. Το μόνο σίγουρο από αυτή την ιστορία ήταν ότι δε θα πήγαινα προετοιμασία με τον Ντούμι. Κρίμα. Κρίμα διότι ήταν μια επική προετοιμασία. Ε-ΠΙ-ΚΗ. Οι σκηνές που εκτυλίχθησαν ήταν απείρου κάλους, βγαλμένες από ταινία. Και ευχαριστώ όλους του συναδέρφους που μου τις έχουν διηγηθεί, ο καθένας σε διαφορετικό χρονικά σημείο και χωρίς να είναι άλλος μπροστά, κάτι που αποδεικνύει ότι όσα μου μετέφεραν όντως έγιναν, διότι δεν μπορεί να σκαρφίστηκαν όλοι την ίδια ιστορία.
Σκεφτείτε μόνο σκηνικά όπως τον Ντουμιτρέσκου να ψάχνει το δωμάτιο των Ζαγοράκη – Κωνσταντινίδη με μια επιταγή στα χέρια, τον Γούμενο εν ευθυμία, τον Καμπάνη με μεταξωτό φουλάρι να μιλάει για Χασιώτη λες και είναι ο Μπεκενπάουερ.
RedArmy: «Το κακο με τον Τσακ, είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις αν κάνει πλάκα ή τα λέει σοβαρά » ArK ass: «Aμαν ρε Τσακ...εκει που εμφανιζεται η ελπιδα, ερχεσαι εσυ και την εξαφανιζεις» nirearas: «Γιατί, τσακ γεννιέσαι... Δεν γίνεσαι...»