Χωριό του Αι Βασίλη, Lapland, Φινλανδία
Είναι χειμώνας, και όπως κάθε χρονιά, το χωριό του Αι Βασίλη σφύζει από ζωή. Οι τουρίστες που έχουν έρθει για χειμερινές διακοπές στην Φινλανδία φέρνουν τα παιδιά τους να δουν, ποιόν άλλον, εμένα, τον Αι Βασίλη.
Μετά από μία κουραστική μέρα, το χωρίο έχει κλείσει αλλά κάποιος χτυπάει την πόρτα μου..
Τοκ τοκ τοκ
Απορημένος, απαντάω υποθέτοντας πως κάποιο παιδί έχει χαθεί και έχει ξεχαστεί μέσα στο χωριό.
- Χο χο χο... Πέρνα μέσα παιδί μου...
Όμως η φωνή που ακούγεται, μου φαίνεται γνώριμη...
- Παύλο, να μπω;
Ήταν ο Νικολάι, που το πρωί κάνει τον Ρούντολφ και το μεσημέρι τον Ντέρεκ το ξωτικό.
- Ναι ρε μπες...
- Έλα.. Τα 'μαθες; Κλείνουνε το χωριό ρε...
- Τι εννοείς;
- Αυτό που άκουσες... Τα παιδιά τώρα πια δεν ασχολούνται με τον Αι Βασίλη... Σαν να έμαθαν όλα ξαφνικά πως δεν υπάρχεις...
- Δεν υπάρχω; Εδώ είμαι μια χαρά υπάρχω!
- Κανείς δεν μας πιστεύει πια.. Τέρμα τα αστεία..
- Πωω ρε φίλε... Και τι θα κάνω τώρα εγώ; 20 χρονών παιδί ήμουν όταν με βρήκες για την δουλειά και από τότε δεν έχω κάνει τίποτα.. Ούτε πτυχίο, ούτε καν άλλη δουλειά!
- Τι να σου πω ρε φίλε, άλλες ασχολίες δεν έχεις;
- Δεν προλαβαίνω ρε, πρέπει να αγοράσω και να μοιράσω δώρα..
- Άσε μας ρε! Τόσο καιρό τα ξύνεις, άντε τώρα βρες δουλειά!
- Καλά... Άσε με λίγο να το σκεφτώ τουλάχιστον...
- ΟΚ. Εγώ φεύγω αύριο βράδυ.. Τα λέμε...
- Άντε τα λέμε..
Ο Νικολάι έφυγε, και εκείνο το βράδυ μου ήρθε και το επίσημο γράμμα από την διεύθυνση.. Νύσταζα, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ.. Αμφιβάλλω αν μπορώ να βρω άλλη δουλεία...
Το μόνο που ξέρω είναι λίγη μπάλα, αφού προπονώ την ομάδα ξωτικών απέναντι στους τάρανδους στο ματς που γίνεται κάθε 10 Δεκεμβρίου στο στάδιο του χωριού..
Βρε λες;
vs 
vs. 
vs. 
