Ξέθαμα:
Jumikef wrote:Πλέον, ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή ο βετεράνος τεχνικός θα πεταχτεί από το video και θα με γραπώσει, μα φαίνεται ότι τα τελευταία του λόγια λειτούργησαν σαν βαλβίδα ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητος. Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει πως ότι είναι κάτω από το καπάκι, δεν συνεχίζει να κοχλάζει με πίεση... Σαν επιβεβαίωση της προηγούμενης μου σκέψης, εντός ολίγων δευτερολέπτων η ανάλυση παίρνει πάλι μπρος.
«Θέλω να σας δώσω να καταλάβετε. Στην προπόνηση ο Μουρίνιο, ο καλύτερος προπονητής του σύμπαντος, παίρνει όλα τα σκυλιά του πολέμου, όλους ψηλούς! Είδατε ο Ιρλανδός ο Λαέρτης τι μας έκανε… ΣΥΦΟΥΝΑΣ, παιδαράς, γρήγορος 1,90 ταχυδύναμη, τεχνική, κουρεμένος ωραία τον έκανε τον μπακ μας το κοντό γιογιό στην κόντρα. ΠΑΡΤΟ 0-2, αντίο ζωή, σχόλασε ο ΙΤΑΛΟΣ… Δώστου αποζημίωση! Αυτόν τον Λαέρτη που λες, είναι να τον πάρει ο πρόεδρας στον Ολυμπιακό να έχει ένα Καραϊσκάκη στο πόδι, να πέσουν τα τσιμέντα. Αφήστε με τις ανανεώσεις και τους Ρανιέριδες και λοιπούς με διακόσα κιλά λάδια στα μαλλιά και κοστούμια και δώστου στυλ και γραβάτες, παπούτσα και ζώνες στην άμυνα… να χαιρετάει όταν χάνει τους παίκτες. Σαν τον Βεγκέρ στην Άρσεναλ που χει αράξει τριάντα χρόνια να πάρει τίτλο με τις ζώνες ανεβασμένες… ανεβασμένες στο κέντρο ΟΙ ΖΩΝΕΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ, μπάτε σκύλοι αλέστε… ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΣΤΥΛ! ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΣΤΥΛ!»
Η όποια πρόσκαιρη ηρεμία είχε πάει περίπατο, καθώς ένας κατακόκκινος Κυρ Νίκος θυμόταν τον Arsene. Τα χέρια του τιναζόντουσαν προς πάσα κατεύθυνση σε κάθε του λέξη και καμία βαλβίδα δεν μπορούσε να μετριάσει την οργή, που ερχόταν σε κύματα προς το μέρος μου, τραντάζοντας με συθέμελα.
«Μπείτε μέσα, δώστε εντολάς ρε στα σωματεία, άντε μπράβο κουνηθείτε ρε σεις! Θα μας κάνει πλάκα και o αϊ Μαρτίνος με αυτά που κάνετε σας το λέω να με θυμάστε… ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΣΑΚΙΑ! Θα σας κρεμάσουν στο σύνταγμα… ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Διώχτε προπονητάς και παικτάκια της πλάκας. ΟΞΩ ΡΕ ΔΙΩΧΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ, ΦΕΡΤΕ ΕΜΕΝΑ!!!»
Με τη συγκεντρωμένη οργή και απογοήτευση χιλιάδων τεχνικών, που ανδρώθηκαν σε τοπικά σωματεία μιας άλλης εποχής, προπονητών που φάγανε τριάρα παρά τη χρησιμοποίηση λίμπερο, αρπάζει ότι είχε τοποθετήσει πάνω στην τσόχα του σουμπούτεο και τα εκσφενδονίζει προς το μέρος μου, ενώ η παλάμη του μένει πίσω ανοιχτή σε σχήμα μούντζας και τα κατευθύνει…
Η πρόσοψη της ΕΠΟ-video wall που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως φυσικό ή μάλλον φυσιολογικό φράγμα για την τροχιά των πλαστικών παιχτών και πινεζών, μοιάζει περισσότερο με εύκαμπτο δίχτυ όταν τα εκ των έσω το χτυπούν. Τα σημεία πρόσκρουσης το τεντώνουν προς την μεριά μου φέρνοντας την ελαστικότητα του στα όρια. Μετά δεν αντέχει… σπάει. Η φιγούρα Μάνταλος που από αυτή τη μεριά του φάσματος έχει το μέγεθος αγάλματος που κοσμεί πλατείες, δυο τεράστιες πινέζες Ντίνας και το tag-team Σουγλάκος Καρέλης –αυτοί οι δύο σε φυσικό μέγεθος- διαγράφουν πορεία προς τα πάνω μου με ταχύτητα οβίδας…
Ο όποιος Θεός παρακολουθεί τη σκηνή με λυπάται, προσφέροντας μου μερική κινητικότητα τούτη τη στερνή ώρα. Μου επιτρέπει να κλείσω τα βλέφαρα… το κάνω.
Ένα, δύο , τρία … αντίο ζωή σκέφτομαι … τέσσερα… μα τι; Πριν μετρήσει πέντε το εσωτερικό χρονόμετρο του χαμού, αποφασίζω να ανοίξω τα μάτια.
Η εικόνα έχει χαθεί και στατικά χιόνια καλύπτουν τον τοίχο της ΕΠΟ, μοναχά τρεις μαύρες οπές έχουν μείνει, σημάδια από υπερμεγέθη σκάγια σε κονσερβοκούτι, εκεί… στα σημεία από τα οποία είχαν περάσει αυτά που θα με πολτοποιούσαν. Αυτά τα σημάδια ίσως βοηθήσουν αργότερα στην υπεράσπιση μου. Ενδείξεις για το ότι δεν είμαι τελείως τρελός και η πτέρυγα χαμηλής εποπτείας είναι αρκετή. Όχι κύριοι, δεν χρειάζονται λουριά και λοβοτομές, τι άλλο θα μπορούσε να προκαλέσει αυτές τις τρύπες σε ένα κτήριο αν όχι αυτά που σας περιέγραψα;
Οι παλμοί μου άρχισαν σιγά-σιγά να επιστρέφουν σε ανθρώπινα στάνταρ καθώς τεράστια αγάλματα, παλαιστές και πινέζες δεν φαίνονταν εντός του οπτικού μου πεδίου.
Τότε όμως, κάπου ανάμεσα στην φαινομενική ηρεμία, την ανάκτηση όποιας λογικής είχε απομείνει στο σύμπαν και της σταθεροποίησης των παλμών, είναι που νιώθω κάτι να με αρπάζει από τον ώμο και με μιας να με γυρνάει προς τα πίσω…
... και βλέπω.
Ω Θεέ μου! Τώρα βλέπω… θέλω δε θέλω, γιατί ο Θεός στον οποίο απευθύνομαι ξανά, δεν θα με αφήσει να κλείσω τα μάτια. Είναι ένας σκληρός, άπονος και χωρίς έλεος Θεός. Μόνο ένας τέτοιος επόπτης θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο… ουρλιάζω… Ουρλιάζω και οι κραυγές μου αποτελούν το πιο λογικό επιχείρημα απέναντι στις διαστροφές της φύσης που εκτυλίσσονται γύρω μου.