-Μανώλη μου εσύ είσαι?
-Κύριε Μπουμπένκο, τι κάνετε? Πόσο καιρό έχουμε να βρεθούμε?
-Δεν θα είναι δυο χρονιά τώρα. Από το 2003. Πες μου, πως προχώρησες την ζωή σου?
-Δεν την προχώρησα, αυτή προχώρησε και εγώ έμεινα στάσιμος. Από εκείνον τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, η ζωή μου πήρε την κάτω βόλτα.
-Μπορεί αυτό που θα σου πω να το έχεις ακούσει πολλές φορές, αλλά εγώ οφείλω να στο πω. Τρέξε πρόλαβε την. Είμαι πενήντα χρονών και έχω ζήσει περισσότερα. Κανε κάτι που θα σε γεμίζει.
-Ένα πράγμα με γέμιζε και το ξέρετε πολύ καλά, αλλά δυστυχώς το κεφάλαιο μπάλα τελείωσε για μένα. Πραγματικά νιώθω δυστυχισμένος που δεν μπορώ να παίξω ξανά.
-Σε καταλαβαίνω παιδί μου, αλλά δεν έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με την προπονητική?
-Εγώ? Δεν νομίζω ότι μπορώ.
-Γιατί όχι? Και πολύ μπάλα ξέρεις και είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις με μεγάλη όρεξη, όπως και όταν έπαιζες..
Spoiler: show