Στη πρεμιέρα των πλέι οφ, με δυο γκολ του Κλάους γυρίσαμε το αρχικό 0-1 του Πανθρακικού
και πήραμε τη νίκη με 2-1. Τέσσερις ημέρες μετά, πάμε στο “Καραϊσκάκης” και τρώμε ένα
τρίμπαλο όλο δικό μας. Ελάχιστες φάσεις, και ο Ολυμπιακός μας έκανε ο,τι ήθελε ειδικά
από τα άκρα. Φταίω εγώ που άλλαξα τους ρόλους στους ακραίους και θυμήθηκα τις παλιές
ρυθμίσεις. Είπα μήπως και πάμε με τσαμπουκά, αλλά κάναμε κλαρίνο από τα λίγα.
Ακολουθούσαν τα δυο ματς με τη Τρίπολη. Πρώτο εντός έδρας, με τον Λούτσκεβιτς να κάνει
τη γνωστή κίνηση μέσα στη περιοχή, στο δεύτερο δοκάρι, και να του έρχεται η μπάλα
συστημένη από τον Ροντρίγκες. Ο Φεράτι έγραψε το τελικό 3-0 και ξανά χαμόγελα.
Και πάμε στη Τρίπολη και οι δυο σκόρερ του πρώτου ματς, δίνουν ξανά πόνο. Με το ημίχρονο
στο 1-3 δεν μπορούσε να χαθεί το ματς και δεν χάθηκε με το τελικό 2-4 να μας δίνει ένα
χαμόγελο ως τα αυτιά. Τα οποία κοπήκανε στην Κομοτηνή. Τρία λεπτά πριν το τέλος
ισοφαρίσαμε σε 1-1. Στο ένα ματς κάνουμε 19 τελικές και στο άλλο 5. Σκαμπανεβάσματα.
Έτσι όπως ήταν τα πράγματα, και να μην ισοφαρίζαμε, πάλι μόνο με νίκη θα βγαίναμε πρώτοι στα
πλέι οφ. Και στο τελευταίο ματς της σεζόν, είχαμε την απόδοση της σεζόν. Μας βγήκαν όλα. Όταν
λέμε όλα, όλα. ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός 5-1, δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο.
Spoiler: show
Ακολουθεί ανάλυση των στατιστικών του ρόστερ και η είσοδο στην δεύτερη σεζόν. Και φυσικά, περισσότερη
ιστορία, μπας και καταφέρω κάποια στιγμή να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσους
παρακολουθείτε την συγκεκριμένη ιστορία και γενικά τον τομέα, ο οποίος μπορεί να είναι στα down του όσον
αφορά αριθμό συμμετοχών, αλλά imo στα ποιοτικότερά του.