Μετά από 5 ολόκληρα χρόνια επιστρέφω στην Κρήτη. Πολλά πράγματα σίγουρα θα έχουν αλλάξει, ένα πραγμα όμως είμαι σίγουρος έμεινε ίδιο, η φιλοξενία. Με υποδέχθηκαν όλη στην οικογένεια με μεγάλη χαρά. Σύντομα όμως έπρεπε να φύγω και πάλι από την Κρήτη. Έπρεπε να βρω δουλειά.
"Καλώς το Γιώργη. Ίντα κάνεις παιδί μου;" με ρώτησε ο θείος μου μία από αυτές τις μέρες που το επισκέφτηκα.
"Καλως σε βρισκω θείο. Εσείς ίντα κάνετε;"
"Καλά παιδί μου. Εσύ που χάθηκες τόσα χρόνια; Σπουδαζες;"
"Ναι θείο πήρα δίπλωμα προπονητικής. Θα παω στην Αθήνα να βρώ ομάδα."
"Ε, λοιπόν σου έχω μια καλύτερη πρόταση. Γιατί δεν έρχεσαι στη δική μου ομάδα;"
"Στη δική σου ομάδα; Γιατί έχεις εσύ ομάδα;"
"Ναι, τον Πανακρωτηριακό. Από φέτος θα παίζουμε στον 10ο Περιφερειακό Όμιλο. Δ' εθνική δηλαδή."
"Ας μας ρε θείο. Σου λένε πήρα το Uefa Pro. Εγώ είμαι για Παναθηναϊκό και πάνω. Τι δουλειά έχω εγώ σε αυτήν την ομάδα."
"Καλά. Να ξέρεις όμως ότι χωρίς εμπερία δεν σε παίρνουν πουθενά."
Η αλήθεια είναι πως ένας χρόνος σε αυτή την ομάδα θα μου έκανε καλό. Θα ήταν σαν κάνω την πρακτική μου.
"Ε, λοιπόν με έπεισες. Θα έρθω στην ομάδα σου. Που υπογράφω;"
"Θα τα πούμε αυτά. Έλα αύριο στα Καθιανά που είναι το προπονητικό κέντρο να γνωρίσεις τους παίκτες."
"Που είναι τα Καθιανά;"
"Λίγο έξω από τα Χανιά. Θα δεις, θα περάσω να σε πάρω αύριο το πρωί. Άντε, τα λέμε."
Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου ως προπονητής. Ένα νέο ταλέντο γεννιόταν.
